SARACA

I.

SARACA

apud Anastasium in Benedicto III. Saraca de olovero cum chrysoclavo, camisias abbas sigillatas holosericas.

Item Sarica, genur tunicae est, cuius mentio, in veteri Instrumento plenariae securitatis, quod exstat MS. in ligni cortice, in Biblioth. Reg. Paris. Camisita tramosiricae in cocco et prasino valente solidos tres semis, sarica prasina ornata valente solido uno. Et paulo post. Sarica mistica cum manicas curtas, valente siliquas aureas duas. Vide Salmas. ad Spartian. in Caracallo. c. 9. Unde hodieque Romae Sariga, vocari vilem semitunicam lineam ac rudem, quâ Baiuli, Venatores, Lanii, aliique huiusmodi superindui solent, ut vestibus suis in opere parcant, notat Carolus Macer Hierolex.

II.

SARACA

oppid. in mediterraneis Mediae. Idem.

Est et eidem Sarace civitas in Colchide. Hinc iuxta nonnullos, Saraceni dicti, quos a Sara, Abrahami uxore, perperam nonnulli appellatos volunt. Α῾ Σαρὰκ Arabico h. e. ληςτὴς, latro; tamquam ληςτρικοὶ latrociniis dediti. Incoluêre illi olim Phoeniconem, de quo loco supra dictum; eorumque regio ad Occiduum latus Melanorum montium versus Aegyptum praetendebatur, haud procul a Pharanitide. Postea appellatio sese extendit ad omnes Scenitas ac Nomades Arabes Aethiopesque, uti pluribus docet Salmas. ad Solin. passim, inprimis p. 484. et seqq. Imo et Saracenorum vocabulô Ungaros quoque, atque adeo gentes paganas, promiscue donant interdum Scriptores, ut Hepidanus, Ekkehardus Iunior de Casibus S. Galli l. 5. c. 15. Alii. In Hispania, Regis olim vel Dominorum Saracenos fuisse, uti Iudaeos, proinde etiam in commercio, docet Michael del Molino in Repertorio etc. Inde Saracenesca, cratis ferrea ad portas urbium, in Histor. Cortusiorum l. 4. c. 5. Saracenicum, de panno Saracenici operis, Sarcenet Gallis in Inventario Ecclesiae Eborac. A. C. 1530. etc. apud Car. du Fresne in Glossar. De Saracenis vide plura infra.